نیاز

به نامردمان مهر کردم بسی                      نچیدم گل مردمی از کسی

بسا کس که از پا در افتاده بود                  سراسر توان را زکف داده بود

نه نیروش در تن ، نه در مغز ، رای          دو دستش گرفتم که خیزد بپای

چو کم کم به نیروی من پا گرفت                      مرا در گذرگاه ، تنها گرفت

 

به حیلت گری خنجر از پشت زد                    بخونم ز نامردی انگشت زد

شکستند پشتم نمکخوار گان                      دو رویان بی شرم و پتیارگان

گره زد بکارم سر انگشتشان                  تبسم به لب ، تیغ در مشتشان

ندارم هراسی ز نیروی مشت                  مرا ناجوانمردی خلق ، کشت

محبت به نامرد ، کردم بسی                      محبت نشاید به هر نا کسی

تهی دستی و بی کسی درد نیست        که دردی چو دیدار نامرد نیست