نیاز

او که می رفت همین رفتن او دارم زد                          خنجر از پشت نزد دشمن من یارم زد   

 

هوس آمدنش عین پریشانی بود                             گره کور به صد رشته ی افکارم زد

 

سرو من بید شد و باد به پایم لرزید                        عشق او آه چه زخمی به تن زارم زد 

 

او که می رفت ندانست که با رفتن خود               تیشه بر ریشه ی آن بی بر و بی بارم زد

 

چشم هایش که به هر گریه ی من می خندید          نقش گنگی ست که بر نقشه ی دیوارم زد

 

   رفت و هرگز نتوانست ملامت بکند                     عشق پنهان منی را که جنون جارم زد

 

با همان دست که در دست من آرام گرفت                 برد آرام من آن دوست که خود دارم زد